نشانه شناسی تئاتر نو

برای بررسی کارکرد یک مجموعه نمی توان به شناخت پاره ای از عناصر ساختاری آن بسنده کرد. به همین دلیل است که شناخت پاره های پیکر تئاتر نو، یا عناصر ساختاری آن، نیز به تنهایی برای بررسی کارکرد کل مجموعة تئاتری میـــدان نمی دهند، از این رو آن را باید بر نظامی استوار کرد که ویژگی های تئاتر نو مبتنی بر آن انتظام یابد. از اینجاست که پاره ها را تنها با ساختار پیکـره ها می توان دریافت. در این مقاله با تحلیل ساختارگرایانه در بارة تئاتر نو می کوشیم تا به نتایجی برسیم که شاید بهتر باشد برای نیل به آن، نخست و با یاری گرفتن از تئاتر یونسکو، برخی از عناصر ساختاری تئاتر نو، یا تئاتر ریشخند را یک به یک بررسی کرده، سپس تفاوت پیکرة این تئاتر را با تئاتر سنتی مورد توجه قرار داده و تفاوتی را که همزمان نشان دهندة جوهرة تئاتر نو است، روشن می گردانیم. از مهم ترین این تفاوت ها همان زبان صحنه ای است که از آن جمله می توان به حرکات، نورپردازی ها، اصوات و ... اشاره کرد که اهمیتی ویژه می یابند تا از این طریق بر جنبة نمایشی اثر بیافزایند.